burak çakır

Perde kapanıp salondan çıktığımızda kendi kendime şaşıyordum. Umutsuz bir insanı nasıl daha mutsuz edilebildiğimi anlamaya çabalıyordum. Şüphesiz olağanüstü bir yetenekti bu. Talihim yine en olmadık yerde, en olmayacak zamanda torpil geçmişti işte… Yelda’nın sesiyle sıyrıldım iç muhasebemden;

-Sen montları al, ben kapıda bekliyorum…

Başımla onaylayıp vestiyere yöneldim. Sesi soğuk gibiydi, kesin beğenmedi oyunu. Fişi vestiyere uzattım. Belki de kızmıştır, hatta pişmandır benimle geldiği için. Kadından montlarımızı alıp teşekküre lüzum görmeden dışarı çıktım. Köşede, ellerini bağlamış bekliyordu. Beni görünce hafif bir tebessüm geçti yüzünden, çabuk kayboldu.

-Çok beklemedin umarım?

Kısacık gülümsedi. Gülümsedim. Sonra garip bir durgunluk çöktü üzerimize, zamana karşı direniyor gibiydik. O donuk gözlerle tiyatrodan çıkanları izliyordu, bense ne yapacağımı bilemeden öylece duruyordum. Ayaklarım, düşüncelerim gittikçe ağırlaşıyor gibiydi. Bu buhrandan kurtulmak için elimi cebime attım, sigara yakayım diyordum ama paketi bulamıyordum.

-Bir daha vestiyere mont bırakırsam…

Gülümsedi, tıpkı o eski zamanlardaki gibi;

-“Levent…” dedi, “Hiç değişmemişsin!”

Tuhaf bir sevinç kapladı içimi. O an için değişmemek dünyanın en kutsal göreviydi ve değişmemiştim işte! Başarmıştım…

-“Sigaramı bulamıyorum” dedim gülümseyerek.

-Boş ver sigarayı, yürüyelim…

-Nereye?

-Bilmem… Yürüyelim işte…

İstiklalde yürüyorduk ve yine konuşmuyordu ama bu farklı bir suskunluktu. Düşünüyordu, biliyordum. Sonra birden durdu;

-“Hala tütün mü içiyorsun?” dedi.

Tütün içiyordum, hazır sigaralara ne koyuyorlar belli değil çünkü. Bir ton ıvır zıvır… Güldü. Gamzelerini saklamadan güldü. Ondan önce davrandım bu kez, ödevini yapmış bir öğrenci gibi atıldım;

-E, değişmedim işte…

Yeniden yürümeye başladı, yüzü ciddi bir hal almıştı;

-“Kadınlar bazen değişiklik ister…” dedi.

Kendini aklıyordu. Cevap vermedim. O da sürdürmedi zaten cümlesini. Yeniden o boğucu suskunluğa dönüvermiştik. Kendime bir iş uydurmalıydım. Bende ayak seslerimizi dinliyor, bir melodi yakalamaya çabalıyordum. Yeniden durdu;

-Neden buradasın Levent?

Soru beklemediğim yerden geliyordu. Afalladım;

-Bilmem… Sadece… Gitmeden seni görmek istedim…

Gülümseyerek tekrar etti;

-Gitmeden…

Artık biliyordum bu ruh halini, birazdan boğucu bir sessizlik üzerimize çullanacaktı. Erken davrandım;

-Aç mısın?

-Değilim…

Ve yine kasvetli bir sessizlik… Ne kadar manevra yapsam da kaçamayacaktım anlaşılan, en iyisi kabullenmekti. Ağır adımlarla yanına gittim, beraber otelin korkuluklarına yaslanarak Gençlik Parkı’na doğru bir süre bakındık. Burada güzel günlerimiz de geçmişti. Onu sevdiğimi söyleyeceğim gün Kızılay’dan buraya kadar yürümüştük. Niye? Çünkü şiir okuyacaktım. Çünkü Göğe Bakma Durağı yalnız burada okunabilirdi. Çünkü şair “Bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin” demeden tutamazdım elini. Oysa bugün park da bizim kadar sessiz, neşesizdi…

-“Gidelim mi?” dedi.

Bu kez hüzünlüydü. Çünkü ne zaman hüzünlense saçını siper eder, gözlerime bakmadan konuşurdu. O da o geceyi düşünüyordu, emindim. Belki “Her şey farklı olabilirdi” diye geçiriyordu aklından. Severdi beylik laflar etmeyi.

-“Olur…” saatime baktım on biri geçiyordu. “Metro kapanmıştır ama…”

Güvenmedi sözüme, saatine baktı. Derin bir iç çekti;

-Haklısın.

Haklı olmaya çalışmıyordum ama gülümsedim. O ise telaşlanmış gibi değildi. Yalnızca görüşmemizin bittiğini ima ediyordu. Bir beş dakika için ricada bulunmalı mıydım? Hayır. Islık çalarak çağırdım köşedeki taksiyi. Yelda biraz şaşkın, biraz kırgın yüzüme bakıyordu. Kesin oyundan bahsedecek, sanat zevkimin olmadığından dem vuracaktı. Bakmadım ondan yana. Taksici kaldırama yanaşana kadar taksiyi izledim. Acemi şoför gibi geldi bana, debriyaja fazla basıyordu. Taksi yanaşınca Yelda’ya döndüm; rüzgârdan olacak, gözleri dolmuştu. Hassastır Yelda’nın gözleri. Kapısını açtım, kısık bir teşekkürle bindi taksiye. Kapısını kapatırken elimi tuttu.

-“Gerçekten…” dedi “ Hiç değişmemişsin…”

Gülümsemeye çalışıyordu ama nafile. Ağlıyordu. Kapıyı kapatarak şoföre ilerlemesini söyledi. Kaldırımın ucunda kalakalmıştım ve araç ilerliyordu. Orada, taksinin arkasından baktım bir süre. Karanlıkta kaybolmasını izleyim istiyordum… İlk sağdan döndü taksi. Böylece şoförün acemi olduğuna iyice kanaat ettim, kestirmeden gidiyordu. O an ayrımsadım boğazıma yapışan bu boğucu havanın sebebini. “Keşke” dedim “gitmeden diyeceğime ‘ölmeden’ deseydim…” Daha samimi olurdu. Şimdi ölüm arifesinde bir melankolik olarak hatırlayacak beni… Ama belki burayı da hatırlar... Gençlik Parkı’nı, Turgut Uyar’ı, Göğe Bakma Durağı’nı… Yüzüme vuran ayazla irkildim. Dönüp köşedeki taksi durağına baktım, sonra ceplerimi yokladım. Buradan Yenimahalle ne kadar yazardı acaba?

*Telmih dergisi 4. sayı, 2017

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

İLLAKİ

Burak Çakır

Çiçekli porselen bir tabak. Üzerinde sırasıyla kısır, börek ve ev baklavası… Elimde tatlı çatalıyla bir yandan ufak ufak atıştırıyor, diğer yandan odada dönen muhabbetleri üstünkörü dinliyorum. Annem ve Şengül teyze yeni taşınan komşularına ne kadar elit bir muhitte oturduğumuza inandırma gayretindeler, inanıyor da kadıncağız, sorgulamıyor bile. Belki de inanmak istiyor. Kısırın acısını alsın diye bardağıma uzanacak gibi oluyorum ama çabuk vazgeçiyorum. Erik kompostosu. Elleriyle yapmış bizim hanım abla. Güvenmiyorum hijyenine, içmiyorum o yüzden. Zaten kompostoyu koyarken annemle göz göze geldik; kaşlarını kaldırıp iri iri açtı gözlerini. Bu “yapma” demek bizim lügatimizde. El mahkûm baklavaya sığınıyorum, acısını almaz belki ama ağzımın tadı değişir hiç yoktan. Babamlara kulak kabartıyorum, az sonra Nazım amcayla göz göze geliyor, gülümsüyoruz birbirimize. O da sıkılmış anlaşılan. Oysa babamla şu yeni gelen adam bayağı koyu bir muhabbetin içindeler, öyle ki yemeden içmeden kesilmişler neredeyse. Bizim yeni eleman astsubay çıktığından tabii bu samimiyet. E, bizim peder de asker eskisi olunca bunca muhabbet normal tabii. Askeri okul anılarının, komutan dedikodularının sonu gelmiyor. Bu ihtiyarlar hakikaten sıkıcı diyorum için için… Elim yanağımda, yeniden tabağıma dönüyorum. Sıkıldığımı fark ediyor hanım abla, Fatma’nın yanına gitmemi öneriyor. Çocuklarla oynamadığımı yineleyerek ikinci kez reddediyorum teklifini. Lafının üzerine geliyor Fatma, kapının kenarından annesini çağırıyor, girmiyor içeriye. Girse döveceğiz sanki. Çocuklar işte…

Hanım abla elinden tutup odaya getiriyor Fatma hanımı, yanına oturtuyor. Bizimki oturur oturmaz annemin tabağındaki böreğe uzanıp alıyor, sonra başlıyor yemeye. Gözlerimi anneme dikmiş dikkatle izliyorum, “işte şimdi kızacak” diyorum iştahla ama annem bir türlü kızmıyor. Hatta başını okşayıp seviyor çocuğu. Şaşıp kalıyorum. Ben başkasının tabağından bir şey aldığımda kıyamet koparan kadın bu kadın değil sanki. Dişlerimi sıkıp kızgın kızgın bakıyorum annemden yana ama görmüyor, meşgul çünkü! “Peki” diyorum içimden, “öleyim de rahat edin”. Gözlerimin dolduğunu hissediyorum. Görmesinler diye yüzümü babamlardan yana çeviriyorum. “Bizimki de üçüncü sınıfa geçecek bu sene” derken yakalıyorum babamı. “Bizim kız da bu sene başlayacak Yüksel ağabey…” diyor yeni eleman. Sorduk sanki… Lafı geçince yine dibimizde bitiyor hanımefendi. Utangaç utangaç yaklaşıyor babama doğru, sonra annesine dönüp onay alıyor;

-Elmaz teyze artık kalkalım diyor Piksel amca…

Ve tüm salonda bir kahkaha kopuyor. Hanımefendi utanıp annesinin yanına kaçıyor hemen. İşi gücü tribünlere oynamak bu kızın. Nihayet susunca yavaştan kalkıyor bizimkiler. Kapıda terliklerimizi düzelterek bir puan daha alıyor Fatma Hanım. Diyorum ya işi gücü şov! İki saattir oturuyoruz şurada ama tam biz kalkacakken düzeltesi tutuyor hanımefendinin. Bak Allah’ın işine! Vedalaşmadan terliklerimi giyip çıkıyorum merdivenlerden, bekliyorum kapı eşiğinde. Annemler gelip kapıyı açınca da yüz vermiyorum, geçip yatıyorum hemen. Yastığa başımı koyunca aklıma düşüyor bu “Piksel amca” lafı. Acaba diyorum ne ima etti bizim menfaatperest? Bu yoğun düşüncelerimin nihayetinde önce babamın sonra şu yeni elemanın yüzleri geçiyor gözümün önünden ve fark ediyorum ki tüm memurlar birbirine benziyor. Yani yolda bir asker ya da asker eskisi görsem tanırım illaki, kaçmaz benden. Çünkü hepsi andırır birbirini. Hemen hepsi köşeli düşünür, babam gibi. Saç tıraşından tuttuğu takıma, ev dekorasyonundan bindiği arabaya hemen hemen aynı hayatı yaşarlar. Fatma’ya olan kızgınlığım önce hayrete dönüyor sonra yavaştan hayranlığa. “İyisi” diyorum uyku sersemi “yarın şu kıza bir dondurma ısmarlayayım”

*Kayıp Rıhtım Öykü Seçkisi 162. sayı, 2016

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

SABAHA DAHA VAR YAYINDA

Burak Çakır

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

BAHSİ GEÇENLER ║ Öykü

Burak Çakır

Kâbusundan sıçrayarak uyandı Âdem. İlkin idrak edemedi ne olduğunu, kan ter içerisinde kalmıştı. Soluk alıp verişi normalleşmeye başlayınca yavaşça etrafa bakındı, odasındaydı. Uzanarak gece lambasını yaktı ve saate baktı, beşe geliyordu. Aşırı terlediğinden olacak, dudakları kurumuştu. Doğruldu yatağından ve komidinin üzerindeki su bardağına uzanarak bir nefeste içti bütün suyu. Lambayı söndürerek yeniden yatağına yattı. Fena bir kâbustan uyanmışken yeniden uyumaya çalışmak pek akıllıca değildi aslında. Gelgelelim Âdem de pek akıllı biri değildi. Yumdu tavana dikili olan gözlerini. O an için tek dileği yeni bir kâbus görmemekti…

Önce bir çift çekik göz gördü Âdem, gözkapakları aralanınca da zümrüt yeşili gözler. Sonra bu gözlerin hemen altında belirgin iki elmacık kemiği dikkatini çekti, sonra altın sarısı saçlar ve kendisine tebessüm eden pembe dudaklar. Ve tüm varlığını koyarak ortaya büyük bir bahis oynadı Âdem, tüm risklerine rağmen sevdi bu kadını. Oysa kadın Âdem’in sevdiği gibi sevmiyordu adamı ve bunu da biliyordu Âdem. Yinede pek seviyordu bu kadını ve zamanla kadın da onu sevecekti elbet. Belki bugün değil, yarın da değil ama bir gün sevecekti. Sevmese de sevilmeye alışacaktı. Ona alışacaktı ve Âdem insanların alışkanlarını bırakamadıklarına inanıyordu. Aslında bu bahse girmesinin tek mantıklı nedeni de buydu; inancı.

İlk elde iyi bir strateji sergiledi Âdem, usulca yaklaştı kadına. Âdem kadına yaklaştıkça yavaş yavaş şekillenmeye başladı bulundukları mekân. Bir kitapçıydı burası, eski ama büyük bir kitapçı. Âdem yaklaştı kadına iyiden iyiye ve ancak birkaç adım kaldığında ayrımsadı kadının elinde tuttuğu kitabın Sevda Sözleri olduğunu. Sırf bundan cesaretle uzandı kadının ellerine ve öptü parmak uçlarından. İkinci el biraz durağan geçti, kadın Âdem’i hayatına almıştı ama Âdem halen misafir konumundaydı. Oysa sahiplenmek istiyordu Âdem, bir o kadar da sahiplenilmek. Kadınsa hemcinslerinden farklıydı, mülkiyet fikrine pek sıcak bakmıyordu. Üçüncü elde telaşlanmaya başladı Âdem, ufak tartışmalar boy göstermeye başlamıştı ve henüz kadın ne onu seviyordu nede ona bağlanabiliyordu. Yeni bir şeyler yapmalıydı, kesin bir çözüm getirecek şeyler. Şiirler yetmiyordu artık kadına ve Âdem sevdadan bahsederken şiirsiz edemiyordu. Dördüncü el sakin başladı, son iki elin aksine işler yolunda görünüyordu. Birlikte epey zaman geçiriyor ve keyif alıyorlardı. Sokaklarda el ele tutuşup şarkılar söylüyor, sinemaya gidiyorlardı. Vizyonda bazen güzel bir sanat filmi, bazense Bollywood uyarlaması filmler gösteriyordu ama yinede mutluydular ve önemli olan da buydu. Kadın alışmaya başlamıştı, bu sevda için de bir umut demekti. Kazandığını hissediyordu Âdem ve bu ona şevk veriyordu. Ancak dördüncü elin ortalarında birden tersine döndü her şey. Ansızın telefon geldi kadına. Pürtelâş ayaklandı kadın yalnızca “Gitmeliyim” dedi ve bir cevap beklemeden dönüp gitti. Batıkent’te o sinema salonunda bir başına kalakaldı Âdem. Kaybetmişti.

Kâbusundan sıçrayarak uyandı, nefes nefeseydi. Saate baktı, yediyi çeyrek geçiyordu. Yeniden uzandı yatağına. “Allah’ım” dedi “Lütfen! Lütfen, bir şans daha” ve yeni bir kâbus görmemeyi dileyerek sıkı sıkıya yumdu gözlerini. Fena bir kâbustan uyanmışken yeniden uyumaya çalışmak pek akıllıca değildi aslında. Gelgelelim Âdem de pek akıllı biri değildi...

*Sinada dergisi 12. sayı, 2016

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

GECE SORGUSU, SANCI DERGİSİ'NDE

Burak Çakır

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

Fısıltılar (4.5.16)

Burak Çakır

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

Milenyum Çıkmazı Kitabevlerinde

Burak Çakır

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

MİLENYUM ÇIKMAZI (2016)

Burak Çakır

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

Bir Bektaşi Fıkrası ║ Şiir

Burak Çakır

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ

SIĞINAK ║ 1.Bölüm

Burak Çakır

“Dürüst bir insan daima çocuk kalır”

Sokrates

Bir gün koca bir can sıkıntısıyla uyandı ufacık bir çocuk. Önce çizgi film izledi, geçmedi sıkıntısı. Sonra resimli bir kitap aldı, resimlerine baktı biraz, geçmedi. Boyama kitabında bir file renk verdi, geçmedi. Annesinden gizli kilerden tatlı aşırdı yine geçmedi sırtındaki o koca sıkıntı. Ne yapsa tesir etmedi bu sıkıntıya. Sonra oturdu olduğu yere. Öyle anlamsızca beklerken, birden bire bir fısıltı düştü kulaklarına. Doğruldu yerinden. Sıradan bir iş yapıyormuş gibi umarsız araladı kapıyı çocuk ve çıktı dışarıya. Yürüdü, usulca indi merdivenleri, çıktı apartmandan. Yürüdü, bitirdi sokağı, caddeye döndü. Yürüdü, dönemeyeceğini bile bile uzaklaştı semtinden. Ve bir hengâmenin içinde buldu kendini. Hiç görmediği yüzler, hiç bilmediği hayatlar gördü, hayatla tanıştı. Korktu. Kaçmaya başladı gerisin gerisi. Koşuyordu nereye gideceğini bilmeden, kaçıyordu ufacık ayaklarıyla zaman çizgisi üzerinde ama ne kadar koşarsa koşsun varamıyordu bir yere. Çocuk koştu, düştü incindi bacağı, kanadı elleri, ağladı. Bekledi. Silen olmadı gözyaşlarını, doğruldu. Çocuk koştu yeniden, kaçtı hayattan, insanlardan, yoruldu. Nefeslenmek için durduğunda boş bir harabe buldu, sevindi, sığındı oraya. Durmadı zaman, selamsız geçti gitti çocuğa aldırmadan. Alıştı çocuk yalnızlığa, yaralarına alıştı, silmeyi öğrendi gözyaşlarını, susmayı öğrendi…

Bir gece çalındı harabenin kapısı, şaşırdı çocuk. İlk defa çalınıyordu bu döküntünün kapısı. Meraklandı. Usulca yanaştı; “Kimsin?” diye seslendi kapıya. “Kadın” diye cevapladı ince bir ses, bocaladı çocuk. Bilemedi ne yapacağını. “Üşüyorum” dedi kadın “Lütfen yardım et. Lütfen!”. Yavaşça araladı kapıyı çocuk, çünkü birisi “lütfen” derse kırmamak gerekirdi onu. Çünkü böyle öğretmişti annesi. “Gel” dedi çocuk sobayı göstererek, “Burası sıcak, üşümezsin”. Minnettar bir tebessümle geçti içeriye kadın, sessizce oturdu sobanın yanına. Çocuk biraz çikolatalı gofret, biraz da jelibon uzattı kadına “Acıkmışsındır” dedi. Teşekkür ederek uzandı gofretlere kadın ve o zaman fark etti çocuğun yaralarını. “Ellerin” dedi, “kanıyor ellerin”. Omuz silki çocuk “Alıştım artık”. Telaşlandı kadın, eteğinin kenarını yırtarak sardı çocuğun ellerini, teker teker öptü yaralarını, gözyaşlarını sildi çocuğun. Teşekkür etti çocuk çünkü birisi sana iyilik yaparsa ona teşekkür etmek gerekirdi. Gerçi kadın hiç teşekkür etmemişti kendisine ama olsun, konuşmayı sevmiyordu demek ki. O da beklemiyordu zaten böyle bir şey, teşekkür bekleyerek iyilik yapılmazdı çünkü. Doğrulmak isterken çocuğun ellerini bırakmadı kadın “Otursana” dedi sevecen bir tınıda. Göz göze geldiler. Kadının bakışlarında annesini gördü çocuk, şefkat ve sevgi gördü. Oturdu düşünmeye mahal vermeden. Oturdu yaralarının acısı hissetmeden. İşte on bir pıtırdı duydu çocuk. Garipsedi. Etrafına bakındı bir süre. Sonra fark etti kalbinin pıtırdadığını, kadın da duydu pıtırtıları “Yüzün kızardı” dedi muzipçe “İyi misin?”. Çocuk kaçırdı gözlerini “Soba sıcak ya ondandır” dedi daha da kızararak. Kıkırdadı kadın hafif hafif “Biliyor musun” dedi “Sen çok iyi bir adamsın”. İyiden iyiye arttı pıtırtıların sesi ama engel olamadı çocuk “Sende” dedi güçlükle “Sende...Uyuyalım mı?”

OKUMAYA DEVAM ET YORUM YAZ