Ambulansın siren sesi geçtiği yerlerde hüzün saçarak ilerliyor, mahalle sakinlerinin meraklı bakışlarına aldırış etmeden yoluna devam ediyordu. Rose Tarık’ın yanına oturmuş elini tutuyordu, Anrea ile ambulans şoförünün yanına oturmuş şoföre daha hızlı gitmesi gerektiğini söylüyordu. Tarık ise sedyenin üzerinde hareketsizce yatıyor ara ara bir şeyler mırıldanıyordu ancak Türkçe konuştuğu için ne dediği bir türlü anlaşılmıyordu. Rose damar yolu açmakta olan hemşireye yaklaşarak;

-Neyi var çocuğun? Dedi.

Sesindeki endişe ve korkuyu sezen hemşire damar yolunu açıp Rose’un yanına oturdu;

-Bakın ben doktor değilim ama epilepsi krizi gibi duruyor…

Rose epilepsinin ne olduğunu bilmese de çocuğun halinden ve hemşirenin ciddiyetinden çok da kolay bir hastalık olmadığını kavramıştı. Sessizce Tarık’a döndü Rose, sayıklamaları sürüyordu. Birden gözlerini açarak fırladı yerinden;

-Baba?

Hemşire zorlukla yerine yatırabildi, çok geçmeden tekrar bayıldı Tarık. Rose’un korkmuşsa da belli etmeden Tarık’ın elini tutmaya devam etti. Zaten hastaneye de gelmişlerdi, dört kişi acilin önünde karşıladı onları ve acilen tahlil yapmaları gerektiği kanısına vararak sedyeyi hızla içeri götürdüler. Rose ve Andrea’ya sabırlı olmalarını ve beklemelerini söyleyerek hızla uzaklaştılar…

Ne zamandır uyanıktı bilmiyordu, tek bildiği üzerine çöken bu yorgunluğu bir türlü yenemediğiydi. Ne gözlerini aralamaya ne de dudaklarını aralamaya gücü yetiyordu. Cansız bir eşyadan farkı yoktu, duyuyor, hissediyor ama müdahale edemiyordu. Mesela biraz güç bulsa kendinde yanında durmadan ağlayan adama dönüp susmasını söyleyecekti, sabahtan beri ağlayıp sızlıyordu. Bu da yetmezmiş gibi gelen görevlilere hakaretler ediyor ve kovuyordu onları, eğer gücü olsa ağzının payını verirdi anca şimdi nefes alırken bile yorulduğunu hissederken bu pek de mümkün görünmüyordu. Sabırla değil, çaresizce yatıyordu bırakıldığı yerde. Rose ve Andrea ise kıyametten bir kapı kadar uzakta oturdukları sandalyelerde doktorun bir haber vermesini bekliyordu.  Saatler süren tahlil ve incelemeler hem yormuş hem de iyiden iyiye telaşlandırmıştı bu yaşlı çifti. Rose başını Andra’nın omzuna koyarak konuştu;

-Andrea biliyor musun ambulanstaki kadın bana epilepsi olabileceğini söyledi…

-Bu ne demek yani?

-Bilmiyorum ama gözlerinde acıma vardı Andrea, kadın acıyarak bakıyordu…

-Tamam ama Rose düşünme bunları, iyi düşün ki iyi olsun.

-Ambulansta sayıklıyordu Andrea, hatta gözlerinden yaş bile geldiğini gördüm…

Sessiz kaldı Andrea, ne derse desin Rose’u daha fazla üzecekti çünkü.  Başını diğer tarafa çevirerek diğer hasta yakınlarına bakındı bir süre. Hepsi kendi derdinde boğulmuş onlarca insan bir koridorda toplanmış bir ümit iyi bir haber bekliyorlardı. Bu esnada acilin kapısı açıldı ve doktor önlüklü bir adam çıkarak Tarık'ın adını okudu;

-Tarık Demirci’nin yakınları burada mı?

Heyecanla ayağa fırladı Rose, saatlerdir biriktirdiği soruları sıraladı peş peşe;

-Buradayız! Buradayız doktor bey. Tarık Nasıl? İyileşecek mi? Neyi var? Ne zaman çıkar?

Doktor Rose’un heyecanına inat olabildiğince sakindi;

-Odama geçelim, detaylı konuşuruz…

Bir anda yeniden gerildi Rose “Peki” diyerek doktoru takip etmeye başladılar, nihayet koridorun sonuna geldiklerinde doktor kapıyı açarak Andrea ve Rose’u içeriye davet ederek yer gösterdi. Peşlerinden odaya girerek koltuğuna yerleşti ve Tarık’a dosyaları önünde açmaya başladı.

-Bu olay ilk defa mı oluyor? Diye sordu;

Andrea girdi söze;

-Bilmiyoruz, biz ilk defa gördük ama…

-Tarık Bey’in tam olarak neyi oluyorsunuz acaba?

-Arkadaşının anne ve babasıyız. Diye devam etti Andrea.

-Ailesi nerede peki? Ailesine haber verdiniz mi?

-Ailesini kaybedeli iki yıl oluyor…

-Anlıyorum. Dedi aynı sükûnetle doktor ve önündeki dosyadan bir kâğıt çıkartarak Rose’a uzattı;

Rose kâğıda boş gözlerle baktı bir süre, sonra doktora sormasının yerinde olacağına kanaat getirdi;

-Pardon, bu nedir acaba?

-Bu dedi doktor “Tarık Beyin sonuçları…”

-Kusura bakmayın, pek anlamam bu işlerden. Durumu nasıl, iyileşecek mi ondan söz etseniz?

Derince bir nefes alarak;

-Zor dedi doktor. “Tarık’ın beyninde tümör var”

Yaşlı çift duraksadılar, doktor ise anlatmaya devam ediyordu;

-Tümör epilepsiyi tetikliyor bu nedenle sık sık kriz geçiriyor Tarık. İşin kötü tarafı bunu önceden hissedemiyor olması, her an kriz geçirme tehlikesi var…

Kendisini ilk toparlayan Andrea oldu;

-Peki tümörü alsanız iyileşemez mi?

-Dediğim gibi zor, hatta çok zor. Hem kötü huylu bir tümör bu, yani sürekli büyüyor ve büyüyecek hem de ameliyat edilemeyecek kadar geniş bir alana yayılmış…

Boğazı düğümlenmişti Rose’un, yutkunamıyor hatta nefes dahi alamıyordu. Gözlerinden yaşların süzüldüğünü bile fark etmemişti, zaman kavramını tümden yitirmişti. Doktoru dinlemeyi kesmişti artık kulaklarında sadece Tarık’ın geçen gece söyledikleri çınlıyordu;

“Bu gördüğünüz hayat Bayan Rose sadece kaybetmek üzere kurulmuş ve üzerime düşen sadece bu hayatı yaşamak”

Kime olduğu belirsiz bir sitem döküldü sonra dudaklarından;

-O daha yirmi bir yaşında!

Ağır bir sessizlik çöktü odaya, odada bulunanları bir anda etkisi altına alan bu haber acı haber her solukta ciğer yakıyordu. Çünkü bu sessizliğin ev sahibi Azrail’den başkası değildi. “Ölüm yakın” diyordu sessizlik;

Ölüm çok yakın…

Tarık akşam yemeğinin ardından karavanına dönmüştü ancak yapabileceği ya da yapmak istediği bir şey yoktu, yatağına uzanmış geçmiş günleri düşünüyordu, güzel günleri…

Annesinden yediği dayaklar, kardeşiyle kavgaları, babasının azarları bile tatlı geliyordu şimdi.  Annesinden yediği ilk dayağı hatırladı sonra; altı yaşındaydı ya da yedi ama daha büyük değildi, iyi hatırlıyordu. Üst kat komşuları yeni taşınıyordu ve kapılarının önünde eski, taşlı bir ahize vardı. O yaştaki aklıyla bu taşları mücevher zannetmiş ve arkadaşlarını da toplayarak bütün taşları koparmışlardı, artık onlar da birer define avcısıydı! En azından eve gidene kadar öyle sanıyordu Tarık, işin aslını yediği dayak ortaya koymuştu ya iş işten geçmişti artık…

Sonra babasının ilk bisiklet alışı geldi aklına, bisiklet öğretişi. İki tane yaprak bulmuştu babası, biri kızıl bir tonda diğeri ise yeşile yakın bir yapraktı. Tarık bunlara göre duruyor ve hareket ediyordu ama en önemlisi bu değildi, burada önemli olan babasıyla oyun oynuyor olmasıydı. Çünkü yoğun biriydi Necmi Bey ve her zaman Tarık’la oynamaya fırsat bulamazdı. O yüzden belki de her çocuğun yaşadığı bu bisiklet klişesi Tarık’ın hayatında derin bir anlam barındırıyordu…

Güzel hatıralar böylece sürüp gidiyordu zihninde ama bir an duraksadı, o gün canlanıverdi birden zihninde; ölümün ilk defa kapısını çalışını anımsadı Tarık. Allah’ım bu ne acı bir sesti, verilen o son nefesi ne kadar da sertti. Kız kardeşi son nefesini verirken dağılan şuuru annesinin nefes vermesiyle derbeder olmuştu. Duraksamıştı, zaman, mekan. Kendine geldiğinde babası başucunda duruyor ve bir şeyler fısıldıyordu kulağına;

“Ben seninleyim oğlum...

Biz yine de birlikteyiz…

Seni de bırakmayacağım…”

Ama bırakmıştı işte…

Bu hayat kavgasında yalnız bırakmıştı, acılarla baş başa bırakmıştı, acılarla bir başına bırakmıştı…

Ne olursa olsun, bırakmıştı…

Tarık ilk defa babasının onu kandırdığını düşündü, o malum geceden bu yana ilk defa bu denli canının yandığını hissediyordu. O an büyük bir boşlukta hissetti kendini, “Ya mektubunda da yalan söylediyse?” diye düşünmeden edemiyordu. Bunca şey boşuna mı yapılmıştı bunca zaman bunca yol bunun için mi harcanmıştı? Yalanlarla kurulu bir hayat mı yaşıyordu şimdi? Sinirle doğrulup oturdu, içinde bastıramadığı bir öfke vardı. Kandırılmak, hele ki babası tarafından kandırılmak dokunuyordu. Artık zerre inanmıyordu mektupta yazanlara, ne bir bekleyen vardı ortada ne de bir sır. Zaten böyle salakça bir şeye ancak böyle bir salak inanabilirdi. Sonra Andrea’ın acıyan bakışları geldi gözlerinin önüne, belli ki o da inanmamıştı bu hikayeye ama kendisini de üzmek istememişti ve sadece acıyan gözlerle bakmıştı belki de aşağılan bakışlardı bunlar. Tarık utancından ve sinirinden titremeye başlamıştı, bir şeyler yaparak bu aptal durumdan kurtulmak istiyordu ve çekip gitmekten başka bir alternatifi olmadığının farkındaydı. Öfkeyle zıpladı yatağından, bir an evvel gitmek istiyordu buradan, kaçmak ama ayağa kalkmasıyla şiddetli bir baş ağrısı saplandı ve peşinden bir baş dönmesi…

Sonra…

Sonrası karanlık…

Zifiri karanlıkta açtı gözlerini, hiçbir şey göremiyordu. En son karavanda olduğunu anımsıyordu, bayılmış olmalıydı. İyi de etraf neden bu denli karanlıktı, zerre ışık vurmaz mıydı şu karavana? Sokak lambalarını geç, ay bile mi vurmuyordu yani? Lambayı yakmak üzere kalktı, eşyalara çarpmamak için oldukça dikkatliydi. Birkaç adım attı ileriye doğru ama herhangi bir cisme denk gelmemişti henüz, biraz daha ilerledi çoktan duvarla karşılaşmalıydı. Karavanda değildi demek ki. Peki, neredeydi o zaman? İçini bir korku kapladı, burada ne arıyordu hem de bu saatte!

-Kimse var mı? Diye seslendi boşluğa doğru ama kendisini cevaplayan sadece sesinin yankısı oldu. İyiden iyiye ürpermişti ve gitmek istiyordu buradan ancak bu karanlıkta bir yere gidemeyeceği de açıktı. Olduğu yere oturdu, buraya nasıl geldiğinin bir önemi yoktu şu saatten sonra buradan nasıl çıkacağını düşünmeliydi. Başını ellerinin arasına alarak düşünmeye koyuldu. En son karavanda olduğunu anımsıyordu, yatağında yatmış geçmiş günleri yâd ediyordu. Sonra babasının söylediği o yalan gelmişti aklına. Nasıl olmuş da bunca zamandır bu aleni yalanı görememişti? Ve boşlukta bir kadın sesi yankılandı;

-Belki de göz ardı ettin Tarık?

Tarık korkuyla olduğu yerden geriye doğru çekildi;

-Kim var orada!?

Sorusu yeniden yanıtsız kaldı. Etrafını dikkatlice süzdü bu kez Tarık ama hala bir şey görmek mümkün değildi. Belki de bir yanılsamaydı onunki sadece, belki de vicdanın sesiydi duyduğu. Evet evet vicdanı olmalıydı bu sesin sahibi. Uzandı bu kez sonsuz karanlığa ve düşüncelerine. Belki gerçekten de görmezden gelmek istemişti gerçekleri, bu daha kolay gelmişti muhakkak. Duymak istediği gibi duymuş, görmek istediği gibi görmüştü belli ki. Duraksadı bir an Tarık, yoksa bu karanlığı da kendisi mi görmek istiyordu? Soruyu yanıtladı yine aynı edalı ses;

-Karanlıkta ve bir çıkmazda olduğunu düşünüyorsun Tarık.

Sese doğru yönelmek istedi Tarık ama ses sürekli yankılandığı için bu pek de mümkün görünmüyordu.

-Ne yani buraya hapsolmamın nedeni ben miyim şimdi?

-Evet

-İyi de neden isteyeyim ki böyle bir şeyi?

-Çünkü hayat sana zor geliyor Tarık. Yaşamaktan korkuyorsun, kendini kitaplara kapatmanın nedeni de bu değil mi zaten? Çünkü kitaplar canını acıtmıyor insanın, çünkü terk etmiyor kitaplar, çünkü sana bir hayal sunuyorlar, geçici bir süre için de olsa mutlu ediyorlar seni. Sen kitapları bir nevi uyuşturucu olarak kullanıyorsun Tarık!

Kendisiyle yüzleşmenin sancısını yaşıyordu Tarık. Gözlerini sıkı sıkıya yumdu, dişlerini sıktı;

-Ne yaşadığımı bilmiyorsun!

-Biliyorum Tarık ama abartıyorsun…

-Abartıyor muyum? Tüm ailemi kaybettim ben! Hayatımı kaybettim!

-Kaybettiğin hayatı bulmak için bir çaban da yok ama.

Ses yankısız gelmişti bu kez kulağına. Sesin geldiği yana, soluna döndü Tarık ancak halen karanlık hâkimdi ve kızı seçemiyordu. Kıza doğru dönerek konuştu yine de;

-Onlar öldü, nasıl bulmamı bekliyorsun?

-Mektubu hatırla Tarık, sırrı hatırla…

-Tek hatırladığım şey babamın yalanları! Diyerek yeniden önüme döndü Tarık.

-Baban seni terk etmedi. Dedi bir başka ses.

Tarık sesin geldiği yöne doğru baktı bu kez, hatırlıyordu sanki bu sesi. Dikkatle bakındı siyahi boşluğa ve bu sıralarda karşıdaki dağlarda tan ağrımaya başlamamış, ışık huzmeleri karanlığı delerek ortalığı aydınlatmaya koyulmuştu. Yeniledi o erkek sesi kendini;

-Baban seni terk etmedi, zaten babalar oğullarını hiç terk etmezler…

Tarık donmuş gözlerle bakıyordu, karşısında oturan babasından başkası değildi. Üzerindeki şoku atlatır atlatmaz yeniden asabiyeti hâkim oldu bedenine;

-Bana yalan söyledin baba! Her zaman birlikte olacağız demiştin!

-Her zaman birlikte olacağız evlat…

-Sen neredesin o zaman baba!

-Yanı başındayım daima…

-İki yıldır ortada yoksun, nasıl yanımda olmak bu?

Tebessüm etti Necmi Bey;

-Babalar her zaman çocuklarının yanındadır, sadece ihtiyaç duyduklarında kendilerini belli ederler…

-Gün doğuyor dedi edalı sesin sahibi. Tarık annesini bulmak ümidiyle döndü sol yanına ama tanıyamadığı bir kadınla karşılaştı. Küt saçları, iri gözleri ve dolgun dudaklarıyla gerçekten çekici bir kadındı. Tarık biraz şaşkınlık biraz da hayranlıkla sordu;

-Pardon, tanışıyor muyuz?

Tebessüm etti küt saçlı kız, tebessüm edince iki şirin gamze boy gösterdi yanaklarında;

-Daha değil diye fısıldadı Tarık’ın kulağına “Hele bir güneş doğsun da, tanışırız elbet…”

Sonra önüne döndü ve gün doğumunu seyretmeye devam etti, Tarık da eşlik etti bu güzel sabahta bu güzel hanımefendiye. Necmi Bey ise önce oğluna baktı tebessüm ederek, ardından usulca kalktı yerinden ve geceden kalma karanlığın içinde kayboldu sessizce…

devam edecek...

Sonbahar iyiden iyiye kendini hissettirmeye başlamış, İngiltere’de hava mutlak griydi. Yere düşen yağmur taneleri gizemli bir akustik oluşturuyor, bir hüznün şarkısı mırıldanıyorlardı. Ağaçlardan dökülen kuru yapraklar, rüzgârın ürpertici uğultusu bu hüznün ortaklarıydı. Bu iç karartıcı manzaraya bakmaya daha fazla tahammül edemeyen Tarık sertçe örttü karavanın penceresini ve yeniden yarım bıraktığı kitaba döndü ama iştahı yoktu, birkaç kelime ancak okuyabildi. Kitabı kapatıp masanın köşesine ittirdi, canı sıkılıyordu ve ne yapacağını bilmiyordu “uyumak iyi gelebilir” diyerek yatağına doğru ilerledi. Dağınıklığın içinden kendince bir yol bularak yatağa uzandı, gerçekten yorulmuştu. Gözlerini tavana dikerek düşünmeye başladı “Babasının bahsettiği bu büyük sır ne olabilirdi?” Aklına gelenler mantığına yatmıyordu, çünkü aklına gelebilecek alelade bir şey büyük bir sır olamazdı, olmamalıydı. Bu sır öylesine büyük ve ihtişamlı olmalıydı ki bir çırpıda idrak edememeliydi. Çalan kapıyla sıyrıldı düşüncelerinden, hızlı adımlarla vardı kapıya;

-Kim o?

-Benim Tarık, Rose!

Kilitleri açarak araladı kapıyı Tarık, Bayan Rose elinde büyükçe bir tepsiyle kapının ağzında duruyordu. Kapı açılır açılmaz kocaman bir gülümsemeyle;

-Sevdiğin yemeklerden getirdim sana

-Ah! Teşekkür ederim Bayan Rose, içeri geçmez misiniz? Gerçi biraz dağınık ama…

-“Sorun değil Tarık” diyerek girdi içeriye Bayan Rose, “Ben bu dağınıklığı yirmi yıldır her gün görüyorum.”

-Mark’dan bahsetmiyorsunuz değil mi?

-Yok canım Mark çok titizdir, Andrea’dan bahsediyorum ben. Mark bu konuda bana çekmiş…

-Oturmaz mısınız?

-“Ah, sağ ol tatlım” diyerek gösterilen yere oturdu Rose. “Karavanın güzelmiş.”

-Teşekkür ederim, biraz ufak ama bana yetiyor işte…

Rose gözlerini karavandan çekerek Tarık’a döndü;

-Şanslı bir çocuksun biliyor musun Tarık?

-Şans ve ben! Şans benden çok uzakta Bayan Rose…

-Öyle düşünme, güzel bir karavanın var ve dünyayı gezebiliyorsun. İstediğin zaman istediğin yere gidebiliyorsun, sınırsız bir özgürlük! Bu hayatın hayalini kuran kaç kişi var bilemezsin!

-Düşündüğünüz şey bir özgürlükten ziyade sürgün ve gördüğünüz hayat Bayan Rose sadece kaybetmek üzere kurgulanmış ne yazık ki. Üzerime düşen sadece bu hayatı yaşamak…

Rose bir teselli cümlesi aradı ama bulamadı, artık sohbet yerini kuru bir sessizliğe bırakmıştı. Her geçen dakika karavandaki atmosferin giderek ağırlaşmasına sebep oluyordu, Rose’da bunu fark etmiş olacak ki yavaşça ayağa kalktı;

-“Andrea merak etmiş olmalı, gideyim ben artık” dedi ve bütün hüznü Tarık’ın omuzlarına bırakarak usulca ayrıldı karavandan…

Sabah uyandığında geceden kalma hüznünü tümüyle üzerinden atmıştı, uzun bir süreden sonra ilk defa kendini huzurlu hissediyordu. İsteksizce doğruldu koltuktan, gerinerek etrafı süzdü bir süre, ayağa kalkacak gücü hissettiğinde kalkarak banyoya girdi. Yüzünü yıkadı, tıraş oldu ve lenslerini taktı. İçeriye geçerek mümkün olan en temiz gömlek ve pantolonunu giydi. Artık Londra için hazırdı...

Bir çocuk gibi sabırsızlanıyordu, hızlı adımlarla çıktı karavanından ama Bayan Rose’u görmesiyle bir telaş kapladı içini ve kısa bir selam vererek yeniden karavana girdi. Doğruca tezgâha ilerledi, tabağı iade etmeliydi.  Aceleyle yıkayıp kuruttu ama tabağı boş vermek de olmazdı, dolapları karıştırmaya koyuldu bu kez.  Neredeyse örümcek yuvası haline gelen dolaplarda yiyecek bir şey bulamayacağının çabuk farkına vardı, dolabı sıkıntıyla kapatıp karavanın içine göz attı bir süre. Neden sonra gözü raftaki o kitaba çarptı; “Şarkın Serçesi”

Kitabı tabağın üzerine koydu, üzerini peçeteyle örtüp yeniden çıktı karavanından. Bir solukta Rose ve Andrea’nın yanına gelerek selamını yineledi;

-Merhaba Bayan Rose, merhaba Andrea  –Andrea’a sıfatlardan hazzetmiyordu, kendisine sadece ismiyle hitap edilmesini isterdi daima- nasılsınız?

Anaç bir gülümsemeyle selamladı Rose Tarık’ı, Andrea ise okuduğu gazeteye dalmış Tarık’ın geldiğini bile fark etmemişti.

-“Otursana” dedi Rose.

Tarık tabağı Rose’un önüne bırakıp oturdu sandalyeye. Rose peçeteyi kaldırıp tabağını ve üzerinde duran kitabını görünce biraz da şaşırarak sordu;

-Tarık, bu ne tatlım?

-Ah, o gerçekten güzel bir kitap Bayan Rose. Gerçi Fransızca ama Mark Fransızca bildiğinizi söylemişti, o yüzden getirdim.

-Sağol tatlım ama gerek yoktu ki

-Olur mu Bayan Rose, bizde gelen tabak boş gönderilmez. Yiyecek bir şey bulamayınca doyuracak bir şeyler koyayım istedim…

İçten bir tebessüm yayıldı Bayan Rose’un, iki günde içi ısınmıştı bu çocuğa;

-Peki, öyle olsun bakalım Tarık. Ne yaptın, rahat uyuyabildin mi gece?

-Uyudum uyudum, yol yormuş beni gerçekten. Ayrıca teşekkür ederim bahçenizi kullanmama izin verdiğiniz için…

Bu sırada gazetesini okumayı bitiren Andrea girdi söze;

-Önemli değil, rahat etmen yeterli delikanlı…

Belki de şehrin gürültüsüne inat bir süre sustu masanın sakinleri. Suskunluk kasvetli bir hal almak üzereydi ki Rose girdi söze;

-Mark çay sevdiğini söyledi, bir bardak da sana getireyim istersen?

Çay fikri içini ısıtmıştı Tarık’ın, utangaç bir edayla konuştu;

-Şey, zahmet olmazsa bir bardak rica edebilirim…

-Yok canım neden zahmet olsun, süt ister misin çayına?

-Yok, sağ olun. Sütlü çaya alışamadım da hala…

-Peki tatlım, sen bilirsin. Diyerek eve doğru yöneldi Rose. Artık Andrea ve Tarık baş başa kalmışlardı. Andrea da çayından bir yudum alarak girişti söze;

-Nereden geliyordun Tarık?

-Türkiye’den Bay Andrea.

Tatlı sert çattı kaşlarını Andrea;

-Bak Tarık anlaşalım seninle, sıfat falan kullanma benimle konuşurken Andrea demen yeterli. Anlaştık mı?

-Peki Andrea.

-Hah şöyle, şimdi söyle bakalım yolun nasıl düştü buralara?

-Ben birini arıyorum, araya araya buraya kadar geldim anlayacağınız…

-Kimi arıyorsun böyle yana yana bakalım?

-Onu bende bilemiyorum işte Andrea, sorunda bu ya zaten…

Andrea duraksadı bir an;

-Nasıl bilmiyorsun?

-Baya baya bilmiyorum…

-Yani bunca zamandır hiç tanımadığın birini arıyorsun, doğru mu anlıyorum?

-Evet aynen öyle…

Ciddileşmişti Andrea “Dalga mı geçiyor bu çocuk benimle?” demekten alamadı kendini ama gayet ciddi, hatta üzgün duruyordu. Deli miydi yoksa? Tarık Andrea’nın bu ani susuşundan şaşkınlığını fark etti ve açıklama ihtiyacı duyarak konuşmaya koyuldu;

-Dışarıdan bakılınca çok saçma duruyor değil mi? Dedi Tarık, başını önüne eğip devam etti;

-Babam iki sene önce vefat etmeden önce bana bir mektup bırakmış. Mektupta dünyanın bir köşesinde beni bekleyen biri olduğunu ve o kişinin evrenin en büyük sırrına sahip olduğunu not etmiş. O kişiyi bulmam gerektiğini vasiyet ederek bitirmiş mektubunu…

Duraksadı, gözyaşlarını sildi ve devam etti;

-Biliyor musunuz Bay Andrea mektubu ilk okuduğumda bana da çok saçma gelmişti bu isteği ama sonra oturup düşündüm bu bir vasiyetti ve babamın son arzusunu yerine getirmeye mecburdum…

Derin bir soluk alıp Andrea’ya döndü ve dolu gözleriyle tebessüm etti;

-Hem babalar en doğrusunu bilmez mi zaten?

Andrea’nın da gözleri dolmuştu, babacan bir tavırla tuttu Tarık’ın elini. Birbirine uzak, birbirini neredeyse hiç tanımayan bu iki adam bir evin bahçesinde aynı dertle dertlenebiliyordu, ufak bir farkla elbette;

Tarık’ın canı acıyordu, Andrea ise Tarık’a…

devam edecek...

Şubatı bulamadık sevgilim

Hapsolduk ocağın içine

Yandık, yanıldık fazlasıyla

Uğursuzdu o pazartesi

On üçünde sobeledi bizi

Dağıldık

Kaçtık birbirimizden

Sığınacak gölgeler aradık

Ağlayacak tenhalar

İnsanlar aradık unutmak için

Bulamadık

Neden şiir yazdığımı sormuştun yağmurlu bir akşamüzeri, hani küçük bir şemsiyenin altında, bir sitenin önündeki bankta. Kasıntı bir cevap ile geçiştirmiştim sorunu. Ötelediğim gerçek bugün yapıştı yakama, ele veriyorum kendimi;  “Herkesin bir hikâyesi vardır ama herkesin bir şiiri yoktur” diyor Asaf, yalan yok etkilendim bu laftan ve oturarak mısra mısra işledim seni. Gözlerinden başladım önce, zeytin irisi gözlerinden. Peşinden sık ve sarı saçların düştü aklıma, saçlarından bahsettim tütün kokan gecelerde. Oysa sigara bile içmem. Sonra yetmedi gözlerin, kokun yetmedi, bende “gülüşün” dedim. Sığamadım, uyaklarım yetişemedi huzura. Kalemimin mürekkebi gibi, yazdıkça tükendim. Olsun.  Yılmadım, yine yazdım seni…

Seni yazdım, çünkü bir tek sen yakıştın mısrama. Seni yazdım çünkü farklıydın sende benim gibi, herkes olmayı hak etmeyecek kadar farklıydık ve sevgilim emin ol bu yüzden ayrıldık…

Burak Çakır'ın yer aldığı tüm iletişim kanalları;