Şimdi dostlarım, en tatlı vaktinde öğleden sonranın büyük
bir sadizmle ilan edilir kayıplarımız. Utanırız. Elimizdeymiş gibi kaderimiz,
yazımızı biz yazmışız gibi üzülürüz kaybettiklerimizi gördükçe. Belki gözümüzde
birkaç damla yaş ile mesul tutuluruz dünümüzden, yaralarımızdan. Yaranmak için
mükemmeliyetçi insan soyuna, kim bilir ne bahaneler uydururuz hatalarımıza.
Sanki bir biz günahkârmışız gibi, sanki tüm suçların mükellefleriymişiz gibi, hâkim
karşısında hesap verircesine açıklama gereği hissederiz bu düşmüşlüğümüzü.
Kaldı ki itiraz hakkı da tanımazlar bize, itiraz etmek günahtır onlar için. Ah
dostlarım benim, tüm susuşumuz bundan değil mi zaten? Yorulduk insanlara
insanlığı anlatmaktan.
Yorumlar
Yorum Gönder