Fısıltılar (21.12.15)

Şimdi dostlarım, en tatlı vaktinde öğleden sonranın büyük bir sadizmle ilan edilir kayıplarımız. Utanırız. Elimizdeymiş gibi kaderimiz, yazımızı biz yazmışız gibi üzülürüz kaybettiklerimizi gördükçe. Belki gözümüzde birkaç damla yaş ile mesul tutuluruz dünümüzden, yaralarımızdan. Yaranmak için mükemmeliyetçi insan soyuna, kim bilir ne bahaneler uydururuz hatalarımıza. Sanki bir biz günahkârmışız gibi, sanki tüm suçların mükellefleriymişiz gibi, hâkim karşısında hesap verircesine açıklama gereği hissederiz bu düşmüşlüğümüzü. Kaldı ki itiraz hakkı da tanımazlar bize, itiraz etmek günahtır onlar için. Ah dostlarım benim, tüm susuşumuz bundan değil mi zaten? Yorulduk insanlara insanlığı anlatmaktan.