Şiir şairin mısralar arası yolculuğu ve yok oluşudur. Çünkü şair kalemi eline aldığı zaman duyguları öznelliğini kaybeder, çektiği acı evrensel bir acı, duyduğu sevinç insanlık adınadır. Şair ilahi bir iç çekişin yazmanı, şiir kulun günaha tövbesidir. Güzellemedir yaşanan ve yaşanmış her şeye. Yalnız aşka ve sevdaya dair değil, ayrılığa, yalnızlığa ve ölüme yazılmış bir güzellemedir. Bu yüzden ki; tozpembedir şiir. Günahsız, yalansız ve çoğunlukla kadın. Bir kadın zarafeti, estetiği ve güzelliği taşır çünkü şiir. Şairi şair yapan da bu kusursuz kadına duyduğu tükenmez aşktır. Şair âşıktır kelamla gelen güzelliğe, kirletilmemiş söylevler mucididir. Şair demişken şiire övünç payını vermemek olmaz, çünkü şiir her bakımdan üstündür şairinden. Yazıdan eski, hatta belki insanlıkla eştir doğumu. Bu bakımdan şiir şaraptır. Yaşlandıkça yıllanan, yıllandıkça tatlanan ve içtikçe insanı sarhoş eden bir şarap. İnsan ruhunun haritası, kalbin ritim bozukluğu, yalnızlık seremonisi, ölüm ağıtı ve hiç şüphesiz bir yakarış, dua. Din ve kavim gözetmeksizin, mezhepsel ayrılığa düşmeden söylenen ve dinlenen bir dua. İnsanlığın Kabe’si, Ağlama Duvarı, Kudüs’ü…
Büyük Şiir Belediyesi/ Ağustos 2015

Bozuk bir terazi misali hayat
Orantısız yaşıyorum sevgilim
Yokluğun büsbütün bozuyor dengemi
Hakkım olanı alamıyorum nicedir

Belki ayak uyduruyorum mevsimlere
Kim bilir?
Yaz günü sağanağa tutuluyorum
Yağmur okşuyor saçlarımı
Gönlümün paslı kapıları aralanıyor
Sesim oluyor inleyen gökyüzü
Bir yıldırım gibi düşüyorsun aklıma

Sen söyle; delirmemek elde mi? 

*Kirpi Edebiyat, 2015

Bazıları diyorum ne kadar şanslı ama habersizler bundan, senden habersizler. Sanıyorum o küçük taşra kenti için varlığınla yokluğun eş değerdir, farkına varmaz mahalleli çekip gitsen. Belki bir Ebru merak eder ve birkaç dostun arar seni. Hepsi bu.  Oysa ben burada, senden fersah fersah uzakta öylesine biliyorum ki varlığının ne denli güzel olduğunu, nasıl huzur bulduğumu yanındayken; yokluğuna tahammülüm o denli azalıyor. Anlamalısın beni. Her şey gibi tükeniyor sabrım da ve korkuyorum sevgimin tükenmesinden, yalnızlıktan korktuğum kadar...

Bayağıdır üzerinde çalıştığım kitabım yakın bir zamanda basıma giriyor. Kitaba dair gelişmleri takip etmek için kitabın Facebook sayfasından takip edebilirsiniz. Görüşünceye dek muhabbetle kalın...

 Yeni öyküm "D." şimdi Sinada dergisinin 9. sayısında.

 

“Noktalama işaretleri mühimdir bir aşkta…”

Sözümün ardında durarak diyorum ki;
Bir nokta koyarak dar, düz bir ünlüyü mesela “ı” sesini “i” yaparak “yarim” olabilirsin ya da tam tersine bir nokta kopartarak can evimden “yarım” bırakabilirsin beni. “Aşkım” der ve peşinden koyarsan üç noktayı; masal oluruz seninle, sonsuzluğa uzanan kelimelerde aşk oluruz ama bir sessizlikse sıralanan bu noktalar bütünü; düşmek bilmeyen bir taş gibi canımı yakar, kuşluk vaktinden ertesi sabah dek. Bilirsin.

İmla mühimdir sevdadan bahsederken…
Bakma sen bana, ben modası geçmiş bir ironi peşindeyim yalnızca ama sen bilmelisin nerede soluk alman gerektiğini çünkü yalan yanlış kelimeler zehirler seni. Bilmen lazım nerede durman gerektiğini ve beni nerede bulacağını öğretmeliyim sana. Ben halen birçoğunun anlamını dahi bilmediği bir imla olurum sıralanmış bir yazıda, noktalı virgül örneğin. Bir noktalı virgülsen eğer, ne adam akıllı durabilirsin durduğun yerde ne de kaçabilirsin iç acıtan seslerden. Anlam verilemeyen gizli bir farklılık çabası gibi kıvranır durusun köşende, anlam bulacağın bir kelime beklersin. Bu dipsiz bekleyişlerde belki bir gün “Sen “ gelirsin, sonra hayat buluruz bir şairin kaleminde. Ki şiirse konumuz imlasız da anlatabilirsin sevdayı ama konumuz aşk ise eğer bensiz biz olamazsın…

Her zamanki mekanımızda, Kızılay'ın hafif yukarısında sakin bir kafede oturmuş konuşuyorduk. Anlam veremediğim bir gerginlik vardı üzerinde. Sorsam söylemezdi, biliyordum. Sormadım, birkaç saçma espri yaptım, yumuşasın yüzündeki kasvet. Biraz gülsün diye. Beni kırmamak için gülümsedi. Ne yapacağımı bilemeden latteme döndüm ben, aklımı onda bırakarak. Sonra nedendir bilinmez o başladı konuşmaya, bir şeyler anlattı biz ve "bize ne?" diyeceğimiz hayatlar hakkında. Ne olduysa o an oldu. Gözlerim kararmaya, başım dönmeye başladı. İlaçlarımı almıştım oysa. Uyku düzenim de fena sayılmazdı...